Andrzej Ratajczak
 generał brygady w st. spocz. | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 maja 1949 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1968–2004 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | • WSOSK więcej patrz tekst |
| Stanowiska | • kwatermistrz w brozp więcej patrz tekst |
| Późniejsza praca | Spółka Megagaz |
| Odznaczenia | |
   | |
Andrzej Ratajczak (ur. 5 maja 1949 w Gnieźnie)[1] – generał brygady Wojska Polskiego; zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego – szef Logistyki (1995–2001).
Życiorys
Andrzej Ratajczak syn Zenona[2] urodził się 5 maja 1949 w Gnieźnie. We wrześniu 1968 rozpoczął studia jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Służb Kwatermistrzowskich, które ukończył w 1972 w Poznaniu i był mianowany na stopień podporucznika. Służbę zawodową rozpoczął na stanowisku kwatermistrza w 25 batalionie rozpoznawczym. Następnie został skierowany do Warszawy, gdzie studiował w Akademii Sztabu Generalnego i po ich ukończeniu w 1979 objął stanowisko kwatermistrza-zastępcy dowódcy 8 pułku czołgów w Żaganiu. W 1980 otrzymał przydział służbowy do Żar, gdzie pełnił zawodową służbę na stanowisku kwatermistrza – zastępcy dowódcy 42 pułku zmechanizowanego. W latach 1982–1990 był zastępcą kwatermistrza oraz kwatermistrzem 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu[1].
W 1990 w drodze wyróżnienia został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po ukończeniu których został w 1992 wyznaczony na funkcję szefa sztabu służb kwatermistrzowskich Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W latach 1995–2001 sprawował obowiązki zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego – szefem Logistyki. W 1995 na tym stanowisku był awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta RP Lecha Wałęsę[1].
W 2000 ukończył podyplomowe studia w zakresie obronności państwa w Akademii Obrony Narodowej. Od grudnia 2001 był na etacie zbiorczym MON. W 2002 objął stanowisko pełnomocnika dowódcy Wojsk Lądowych do spraw przekazania mienia wojskowego. Następnie był na etacie zbiorczym Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego MON[1]. 31 stycznia 2004 zakończył zawodową służbę wojskową[3]. Na emeryturze był zatrudniony w spółce Megagaz znanej z budowy opóźnionej trzeciej nitki rurociągu Przyjaźń[4][5][6].
Awanse[1]
- podporucznik – 1972
- porucznik – 1975
- kapitan – 1979
- major – 1983
- podpułkownik – 1987
- pułkownik – 1991
- generał brygady – 1995
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
i inne
Przypisy
- ↑ a b c d e f Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 260.
- ↑ Monitor Polski nr 12 [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2024-04-27] .
- ↑ Tygodnik Wprost. Poczta [online], wprost.pl [dostęp 2024-04-27] .
- ↑ Rurociąg przyjaciół [online], wprost.pl [dostęp 2024-04-27] .
- ↑ Afera Megagaz [online], bliskopolski.pl [dostęp 2024-04-27] .
- ↑ Tajemnicza próba samobójcza „wojskowego” biznesmena. Poważna rana postrzałowa głowy [online], wpolityce.pl [dostęp 2024-04-27] .
Bibliografia
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
