Autobracketing : Wikipedia, wolna encyklopedia

Autobracketing

Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Autobracketing (skr. AEB od ang. Auto Exposure Bracketing) często także nazywana tylko "Bracketing" – funkcja współczesnych aparatów fotograficznych polegająca na automatycznej ekspozycji kilku sąsiednich klatek filmu z lekko zmienionymi parametrami – od lekkiego niedoświetlenia do lekkiego prześwietlenia, przy czym za parametr średni można przyjąć wskazania światłomierza lub wyczucie fotografa. Funkcja ta jest możliwa w aparatach z automatycznym przesuwem filmu, ilość zdjęć może wynosić trzy lub więcej (nawet do dziewięciu), a typowa różnica kolejnych naświetleń wynosi 1/3 stopnia EV.

Z autobracketingu korzysta się przy fotografowaniu trudnych motywów, np. kontrastowych, po to, aby mieć większą pewność, że co najmniej jedna klatka będzie prawidłowo naświetlona. Szczególnie często korzysta się z tej opcji podczas pracy z materiałami światłoczułymi o słabej tolerancji na błędy naświetlania, przy czym, wbrew pozorom, takie materiały o słabej tolerancji występują często nie w produktach masowych, a właśnie w specjalistycznych, profesjonalnych filmach. Autobracketing ma zastosowanie zarówno do filmów negatywowych, jak i slajdów.

W przypadku cyfrowych aparatów fotograficznych autobracketing może, oprócz korekcji parametrów naświetlania, uwzględniać również zmiany balansu bieli. W specjalistycznych programach komputerowych (np. Photoshop, GIMP etc.) do obróbki zdjęć cyfrowych można także "złożyć" lub nałożyć na siebie różnie naświetlone zdjęcia i wykorzystać do stworzenia zdjęcia o optymalnych kontrastach na całym zdjęciu – takie zdjęcia nazywane są HDR. Istnieją też programy przeznaczone do tego celu, np. Photomatix Pro.