Bronisław Ostaszewski
 | |||
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 13 sierpnia 1867 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 listopada 1932 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1919 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | |||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Bronisław Ostaszewski (ur. 13 sierpnia 1867 w Jeziernej, zm. 1 listopada 1932 we Lwowie) – polski adwokat, doktor prawa, major Wojska Polskiego, inicjator i twórca Związku Oficerów Rezerwy Ziem Południowo-Wschodnich we Lwowie.
Życiorys
Urodził się jako syn Kajetana Ostaszewskiego i Domiceli Barańskiej. Na chrzcie dostał imiona Bronisław Józef Marian[1]. Po ukończeniu studiów we Lwowie otworzył w 1898 kancelarię adwokacką we Lwowie, przy ul. Teatralnej 5[2].
Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1892 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 45 w Przemyślu. W 1900 został przeniesiony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej i przydzielony do 19 Pułku Piechoty Obrony Krajowej we Lwowie. W czasie I wojny światowej był nadporucznikiem c. i k. Pułku Piechoty Nr 56.
Podczas obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej w stopniu kapitana był komendantem dzielnicy IV Miejskiej Straży Obywatelskiej we Lwowie[3]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4]. Posiadał przydział w rezerwie do 40 Pułku Piechoty we Lwowie[5]. W tym samym roku został przeniesiony z rezerwy do pospolitego ruszenia[6].
Był inicjatorem i twórcą Związku Oficerów Rezerwy Ziem Południowo-Wschodnich we Lwowie i jego prezesem honorowym. Był syndykiem Miejskiej Komunalnej Kasy Oszczędności we Lwowie, członkiem Związku Adwokatów Polskich i licznych towarzystw, m.in. był pierwszym prezesem Polskiego Związku Kręglarskiego z siedzibą we Lwowie.
Zmarł 1 listopada 1932. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Pozostawił po sobie żonę Janinę z Kunickich Ostaszewską, syna Bronisława i dwie córki: Stefanię i Zofię[7].
Portret pędzla Stanisława Batowskiego przedstawia go jako nadporucznika 56 pułku piechoty austriackiej w mundurze polowym z roku 1918. Wskazuje na to miękki, leżący kołnierz z niewielkimi patkami w kolorze „stalowej zieleni” przypisanej 56 pułkowi piechoty stacjonującemu w okresie pokoju w Wadowicach. Na piersi widoczny jest złoty medal za waleczność. Spod kurtki widoczne są rapcie od pendentu z zawieszoną na nich austriacką szablą oficera piechoty, z rękojeścią owiniętą oficerskim temblakiem. Ten sam malarz namalował też portret jego żony, Janiny Ostaszewskiej[8].
Jedyny syn Bronisława i Janiny Ostaszewskich, Bronisław Marian Ostaszewski, urodzony 31 sierpnia 1899 we Lwowie[9], po złożeniu matury w 1917 w Wyższym Gimnazjum Realnym im. A. Mickiewicza we Lwowie i odbyciu studiów prawniczych oraz uzyskaniu tytułu doktora prawa, był w latach 1926–1927 sekretarzem komitetu redakcyjnego miesięcznika „Przegląd Skarbowy”, następnie radcą ministerialnym w Ministerstwie Skarbu w Warszawie, w 1929 pełnomocnikiem rządu do umowy Rzeczypospolitej Polskiej i Wolnego Miasta Gdańska w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, autorem publikacji na temat prawa skarbowego; w 1938 adwokatem w Warszawie, porucznikiem artylerii rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1935[10].
Jego bratem był Kazimierz Ostaszewski-Barański, dziennikarz, publicysta i pisarz historyczny.
Odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1929)[11]
- Medal Waleczności (Austro-Węgry).
Zobacz też
- Ród Ostojów (Mościców)
- Ostoja (herb szlachecki)
- Ostaszewscy
- Lwów
Przypisy
- ↑ „Verordnungsblatt des K. K. Justizministeriums”, 1898, Vol. 14. Zob. też: https://wbh.wp.mil.pl
- ↑ Wesoły Kurjerek dla wszystkich, nr 13, 1898 r.
- ↑ Semper fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 243.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 226, 530.
- ↑ „Słowo Polskie” 1932 nr 303 z 4 listopada 1932 str 2.
- ↑ Stanisław Kaczor-Batowski, Portret młodej kobiety w białej sukni.
- ↑ Siódme sprawozdanie Dyrekcyi Wyższego Gimnazyum Realnego im. A. Mickiewicza we Lwowie za lata szkolne 1915/16 i 1916/17, Lwów 1917.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 530.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 12, poz. 18 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Aleksander Medyński: Ilustrowany przewodnik po Cmentarzu Łyczakowskim. Lwów: Drukarnia Polska Bolesława Wysłoucha, 1937, s. 110.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
