Chorągiew węgierska Buławy Wielkiej Koronnej

Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Chorągiew janczarska Buławy Wielkiej Koronnej (dyskusja). Nie opisano powodu propozycji integracji.
Chorągiew węgierska Buławy Wielkiej Koronnej
Chorągiew janczarska Buławy Wielkiej Koronnej
Ilustracja
Buławy hetmańskie
Historia
Państwo

 I Rzeczpospolita

Sformowanie

1717

Rozformowanie

1794

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Piechota

Rodzaj wojsk

Wojska lądowe

Żołnierze chorągwi węgierskiej BWK w 1775

Chorągiew Węgierska Buławy Wielkiej Koronnej – oddział piechoty armii koronnej wojska I Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Chorągwie piechoty węgierskiej były oddziałami przybocznymi hetmanów[1]. Uchwalony na sejmie 1717 roku komput wojska koronnego przewidywał zorganizowanie chorągwi janczarskiej buławy wielkiej koronnej w sile 150 porcji[2]. W sztabie kompanii służyli: kapitan, porucznik, chorąży, lekarz, profos oraz kilku podoficerów i orkiestrantów[3].

Sejm roku 1776 ułożył nowy etat wojska, zmieniając znacznie jego strukturę. Chorągiew Węgierska Buławy Wielkiej Koronnej miała liczyć 72 żołnierzy[4]. Etat z 1789 roku przewidywał po 73 osoby w chorągwi[1].

Stanowisko: przy boku hetmana wielkiego koronnego. Zgodnie z tradycją szefem chorągwi był także każdorazowo hetman wielki koronny (1717–1789) (stąd nazwa jednostki). Rozwiązana w 1789, a powtórnie wznowiona w 1793.

Barwa chorągwi

Żołnierze chorągwi janczarskich, później znów przekształconych na węgierskie, nosili strój zbliżony do wzorów tureckich i węgierskich, przy czym kurtki poszczególnych chorągwi różniły się kolorem[5].

Rotmistrzowie

  • płk Karski (1754),
  • płk Stanisław Bartochowski (1760)[6],
  • Jakub Załęski (1775; dymisja 20 sierpnia 1778),
  • Antoni Gozdowski.

Przypisy

  1. a b Machynia i Srzednicki 1998 ↓, s. 413.
  2. Wimmer 1978 ↓, s. 308.
  3. Wimmer 1978 ↓, s. 313.
  4. Wimmer 1978 ↓, s. 335.
  5. Wimmer 1978 ↓, s. 319.
  6. Stopień płk. otrzymał w 1761.

Bibliografia

  • Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
  • Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
  • Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • p
  • d
  • e
Oddziały wojska I Rzeczypospolitej 1717–1795
Dywizje
koronne
litewskie
Brygady
koronne
litewskie
Regimenty
piesze
koronne
litewskie
Pułki jazdy/
ułanów
koronne
litewskie
Pułki
przedniej straży
koronne
litewskie
Pułki kozaków
Regimenty
dragonów
koronne
litewskie
Oddziały targowickie
Oddziały insurekcji
kościuszkowskiej
koronne
litewskie
Chorągwie
i szwadrony
koronne
litewskie
Bataliony
koronne
litewskie
Artyleria
koronna
litewska
  • 1 kompania
Bitwy
konfederacja barska
wojna 1792
  • p
  • d
  • e
Okresy
Struktury
Rodzaje wojsk
Formacje
wojskowe
Jazda
Piechota
Konfederacje żołnierskie
Rokosze
Hetmani
Terminy
wojskowe
Większe oddziały
w XVII wieku
Armia koronna
w XVIII wieku
Dywizje
Brygady KN
Armia litewska
w XVIII wieku
Dywizje
Brygady KN
Insurekcja
kościuszkowska
Dywizje

Chorąży wielki koronny