Dżalajirydzi

Sułtanat Dżalajirydów
جلائريون
1335–1432
Język urzędowy

arabski
perski
mongolski

Stolica

Bagdad (1335-1411)
Basra (1411-1432)

Typ państwa

monarchia

Data powstania

1335

Data likwidacji

1432

Religia dominująca

Islam

Mapa
Rozpad państwa Ilchanidów. Na zielono zasięg państwa Dżalajirydów

Dżalajirydzi – dynastia pochodzenia mongolskiego, rządząca w latach 1335-1432 na terytorium dzisiejszego Iraku oraz północno-zachodniego Iranu.

Dżalajirydzi wywodzili się z mongolskiego plemienia Dżałair, od którego wzięli swoją nazwę. Ich przodek, Ilka Nojon, miał przybyć na teren Bliskiego Wschodu wraz z armią Hulagu. Jego prawnuk, Hasan-e Bozorg (1335–1356), był jednym z najbardziej wpływowych możnych w końcowym okresie panowania Ilchanidów. Wraz z końcem tej dynastii udało mu się opanować teren dzisiejszego Iraku ze stolicą w Bagdadzie. Jego synem i następcą był Szejch Owajs (1356–1374), który jako pierwszy przybrał tytuł sułtana. Udało mu się opanować Azerbejdżan oraz szereg miast północno-zachodniego Iranu i za jego panowania dynastia osiągnęła apogeum swojej świetności. Po śmierci Szejcha Owajsa ród pogrążył się w walkach wewnętrznych pomiędzy jego synami. Ostatecznie zwyciężył w nich Soltan Ahmad (1382–1394, 1401–1410), jednak jego pozycja była zagrożona przez najazdy Kara Kojunlu, Tochtamysza (1380–1395) i Timura (1370–1405). Timur podbił Azerbejdżan, a w roku 1394 i 1401 (ponownie) zdobył także Bagdad. Soltan Ahmad uciekł do Osmanów, a następnie do Mameluków, by wrócić po śmierci Timura i odbić Bagdad. Wkrótce udało mu się zdobyć także Tebriz, jednak ostatecznie zginął w walce z Kara Kojunlu w roku 1410. Ci ostatni w roku 1412 zajęli także Bagdad i od tej pory Dżalajirydzi panowali tylko w dolnym Iraku, dopóki ich państwo nie zostało ostatecznie podbite przez Kara Kojunlu w roku 1432.

Dżalajirydzi starali się kontynuować tradycje Ilchanidów, a ich dynastia miała charakter perski. Objawiło się to szczególnie w patronacie jaki roztoczyli oni nad perskim malarstwem miniaturowym, co zaowocowało powstaniem pod ich panowaniem tzw. Szkoły Bagdadzkiej malarstwa.

Władcy dżalajirydzcy

  • Hasan-e Bozorg (1335–1356)
  • Szejch Owajs (1356–1374)
  • Hasan-e Szejch Owajs (1374)
  • Hosejn-e Szejch Owajs (1374–1382)
  • Soltan Bajazid (1382–1384)
  • Soltan Ahmad (1382–1394 i 1401–1410)
  • Szah Walad (1410–1411)
  • Soltan Mahmud (1411 i 1421–1425)
  • Soltan Owajs (1411–1421)
  • Soltan Mohammad (1421)
  • Hosejn-e Azod-ad-Doule (1425–1432)

Galeria

  • Esfandijar walczy z wilkami. Miniatura z Szahname sporządzonej dla Szejcha Owajsa (1356–1374). Biblioteka Pałacu Topkapı
    Esfandijar walczy z wilkami. Miniatura z Szahname sporządzonej dla Szejcha Owajsa (1356–1374). Biblioteka Pałacu Topkapı
  • Homaj dzień po swoim ślubie, opuszczający komnatę Homajun i obsypywany złotymi monetami. Ilustracja do dywanu Chodżu Kermaniego. Bagdad, rok 1396. Nad głową księżniczki w zarysie okratowanego okna widoczny jest podpis „sułtańskiego malarza” Dżonajda - „pierwsza bezsprzecznie autentyczna sygnatura na perskiej miniaturze książkowej”[1]. British Library
    Homaj dzień po swoim ślubie, opuszczający komnatę Homajun i obsypywany złotymi monetami. Ilustracja do dywanu Chodżu Kermaniego. Bagdad, rok 1396. Nad głową księżniczki w zarysie okratowanego okna widoczny jest podpis „sułtańskiego malarza” Dżonajda - „pierwsza bezsprzecznie autentyczna sygnatura na perskiej miniaturze książkowej”[1]. British Library
  • Podwójna stronica z dywanu Soltana Ahmada (1382–1394 i 1401–1410), prawdopodobnie przepisanego przez Mir Alego Tebriziego. Rysunki na marginesie prawdopodobnie wykonane przez Abd al-Hajja. Bagdad, 1403. Freer Gallery of Art[2]
    Podwójna stronica z dywanu Soltana Ahmada (1382–1394 i 1401–1410), prawdopodobnie przepisanego przez Mir Alego Tebriziego. Rysunki na marginesie prawdopodobnie wykonane przez Abd al-Hajja. Bagdad, 1403. Freer Gallery of Art[2]
  • Pierwsza strona rękopisu Chosrou wa Szirin Nezamiego przepisanego przez Mir Alego Tebriziego. Tebriz, ok. 1410. Freer Gallery of Art
    Pierwsza strona rękopisu Chosrou wa Szirin Nezamiego przepisanego przez Mir Alego Tebriziego. Tebriz, ok. 1410. Freer Gallery of Art
  • Chosrow przy zamku Szirin. Miniatura z rękopisu Chosrou wa Szirin Nezamiego. Tebriz, ok. 1410. Freer Gallery of Art
    Chosrow przy zamku Szirin. Miniatura z rękopisu Chosrou wa Szirin Nezamiego. Tebriz, ok. 1410. Freer Gallery of Art

Przypisy

Bibliografia

  • Sheila S. Blair, Jonathan M. Bloom: Sztuka i Architektura Islamu 1250 – 1800. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2012. ISBN 978-83-63778-13-2.
  • Jerzy Hauziński: Od podboju arabskiego do końca XV w.. W: Anna Krasnowolska (red.): Historia Iranu. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, 2010. ISBN 978-83-04-05047-1.
  • Peter Jackson: JALAYERIDS. Encyclopædia Iranica. [dostęp 2015-02-01]. (ang.).
  • J.M. Smith, Jr.: Djalāyir, Djalāyirid. W: B. Lewis, Ch. Pellat, J. Shacht: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume II. Leiden: E.J. Brill, 1991. ISBN 90-04-07026-5.
Kontrola autorytatywna (państwo historyczne):
  • LCCN: sh85069299
  • J9U: 987007529247505171