Duarte Nuno Bragança

Duarte Nuno Bragança

Pretendent do tronu Portugalii
Okres	od 1920 do 1976
Poprzednik	Michał II
Następca	Duarte Pio Bragança
Dane biograficzne
Dynastia	Bragança
Data i miejsce urodzenia	23 września 1907 Seebenstein (Neunkirchen)
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1976 Lizbona
Ojciec	Michał II
Matka	Maria Teresa Löwenstein-Wertheim-Rosenberg
Żona	Maria Franciszka Orleańska-Bragança
Dzieci	Duarte Pio, Michał, Henryk
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Duarte Nuno, książę Bragança, Duarte Nuno Fernando Maria Miguel Gabriel Rafael Francisco Xavier Raimundo António de Bragança (ur. 23 września 1907 w Seebenstein w powiecie Neunkirchen, zm. 24 grudnia 1976 w Lizbonie)^[1] – książę Bragança, w latach 1920-1976 pretendent do tronu Portugalii.

Wczesne lata

Urodził się jako trzeci syn Michała II, księcia Bragança, a pierwszy i jedyny syn, którego doczekał się z drugą żoną, księżniczką Marią Teresą Löwenstein-Wertheim-Rosenberg. Urodził się w zamku Seebenstein w Austrii. Miał dwóch starszych braci przyrodnich i osiem sióstr. Jego dziadkami byli: Michał I Uzurpator, król Portugalii, i Adelajda Löwenstein-Wertheim-Rosenberg oraz Karol Henryk, książę Löwenstein-Wertheim-Rosenberg, i księżniczka Zofia z Liechtensteinu.

Dziadek Duarte Nuno, Michał I, w przeszłości obalił swoją bratanicę i rządzącą królową Marię II da Gloria, i sam koronował się na króla. Rządził sześć lat, po czym został obalony i wygnany z Portugalii. Ojciec Duarte Nuno, Michał II, urodził się już na wygnaniu i w 1866 odziedziczył pretensje do tronu. Był pretendentem z tzw. linii miguelińskiej i konkurentem swojego kuzyna – potomka Marii II i prawowitego króla z dynastii Saxe-Coburgo-Gota e Bragança.

Wygnaną rodzinę przyjął i ugościł Franciszek Józef I, cesarz Austrii. Za jego zgodą, pod łóżkiem w którym urodził się Duarte Nuno i jego rodzeństwo, wysypano ziemię z Portugalii. Dzięki temu dzieci Michała II urodziły się na „terytorium portugalskim” i zgodnie z portugalskim prawem mogły w przyszłości dziedziczyć tron tego kraju. Dzień po swoim urodzeniu, Duarte Nuno został ochrzczony w Seebenstein. Jego rodzicami chrzestnymi byli: jego ciotka – infatka Adelgundes Portugalska, i mąż innej jego ciotki – infant Alfons Karol Hiszpański, książę San Jaime.

W 1910 Portugalia stała się republiką – króla Manuela II pozbawiono tronu i wygnano. Manuel II ożenił się, ale nie miał dzieci. W 1919 zmarł bezdzietnie starszy przyrodni brat Duarte Nuno, Franciszek Józef. 31 lipca 1920 swoich praw do tronu zrzekł się najstarszy, przyrodni brat Duarte Nuno, Michał, książę Viseu^[1]. Dokładnie 10 dni później ojciec braci, Michał II, abdykował na korzyść Duarte Nuno i migueliści uznali go za nowego króla pod imieniem „Duarte (Edwarda) II”. W 1920 wciąż żył Manuel II, a Duarte miał 12 lat. Regencję w jego imieniu objęła ciotka – infantka Adelgundes, księżna Guimarães, a Duarte oficjalnie używał tytułu „księcia Bragança”. W 1921 Adelgundes wydała manifest, w którym domagała się przywrócenia monarchii.

Abdykacja Michała II przyczyniła się do poprawy stosunków między zwolennikami linii Saxe-Coburgo-Gota e Bragança i linii miguelińskiej. Pierwsza z linii nazywana była „konstytucyjną”, ponieważ została zaakceptowana w konstytucji Portugalii, ale w razie bezpotomnej śmierci Manuela II, druga linia stanowiła naturalnych spadkobierców.

Małżeństwo i potomstwo

15 października 1942 w katedrze w Petrópolis (Brazylia), Duarte Nuno ożenił się z Marią Franciszką Orleańską-Bragança, księżniczką Brazylii (1914-1968)^[1]. Było to małżeństwo dynastyczne, ponieważ Maria Franciszka była córką Piotra de Alcântara, księcia Grão Para, i tym samym prawnuczką Piotra II, cesarza Brazylii i młodszego brata Marii II da Gloria. Małżeństwo to godziło dwie rywalizujące linie portugalskiej rodziny królewskiej. Rodzina Marii Franciszki była uważana za reprezentantów monarchii liberalnej, stawianej za wzór rodzinie Duarte Nuno – reprezentantom monarchii tradycyjno-konserwatywnej.

Duarte Nuno i Maria Franciszka mieli trzech synów:

• Duarte Pio, księcia Bragança (ur. 1945)
• Michała (Miguela), księcia Viseu (ur. 1946)
• Henryka, księcia Coimbra (1949-2017)

Tytuł księcia Bragança

W 1945 brat Marii Franciszki, książę Piotr Gaston Orleański-Bragança, zrzekł się tytułu „księcia Bragança” na rzecz swojej siostry i jej potomstwa. Tytuł ten został stworzony w 1816 specjalnie dla cesarza Piotra I – prapradziadka Piotra Gastona. W 1826 cesarz Piotr I został królem Portugalii jako Piotr IV, ale rządził tylko dwa miesiące, po czym został zmuszony do abdykacji na rzecz swojej córki Marii II da Gloria. Pozostał cesarzem Brazylii, i jak uważa część jurystów, pozostał księciem Bragança, którym był przed wstąpieniem na tron portugalski. W 1831 Piotr abdykował jako cesarz i powrócił do Portugalii. Tytułu księcia Bragança używał do śmierci w 1834. Znowu część jurystów uważa, że tytuł przeszedł na jego syna i następcę – cesarza Piotra II, który został obalony w 1889 i zamieszkał we Francji, gdzie używał tytułu. Po jego śmierci tytuł przeszedł na jego córkę Izabelę, księżniczkę cesarską Brazylii, potem jej najstarszego syna Piotra de Alcântara, i jego najstarszego syna, Piotra Gastona.

Powrót do Portugalii

27 maja 1950 Zgromadzenie Narodowe Portugalii uchyliło ustawy z 19 grudnia 1834 i 15 października 1910, na mocy których doszło do wygnania z ojczyzny najpierw Michała I i jego rodzinę, a potem Manuela II z rodziną. Duarte Nuno, który w sekrecie odwiedził Portugalię w 1929, nie wrócił do ojczyzny do 1952. W 1950 miał wypadek samochodowy, w którym został poważnie ranny. W Portugalii otrzymał rezydencję od Fundacji Casa de Bragança.

W 1951, po śmierci prezydenta Óscara Carmona, portugalski dyktator António de Oliveira Salazar zastanawiał się nad przywróceniem monarchii, ale ostatecznie postanowił pozostać przy republikańskiej głowie państwa. W 1974 Duarte Nuno przekazał swoją rezydencję Palácio de São Marcos, Uniwersytetowi w Coimbrze. Od tego czasu – do swojej śmierci dwa lata później, mieszkał w południowej Portugalii razem ze swoją niezamężną siostrą, infantką Filippą. Prawie przed samą jego śmiercią amerykański pisarz przeprowadził z nim wywiad, a potem w swojej książce ukazał Duarte Nuno jako cierpiącego na depresję od czasu śmierci jego żony.

Duarte Nuno był Wielkim Mistrzem Zakonu Niepokalanego Poczęcia w Vila Viçosa, suwerenem Zakonu Świętej Izabeli, baliwem Wielkiego Krzyża Honoru i Poświęcenia Suwerennego Rycerskiego Zakonu Kawalerów Maltańskich i Kawalerem Orderu Złotego Runa^[1].

Duarte Nuno jest pochowany w augustiańskim klasztorze w Vila Viçosa, tradycyjnym miejscu pochówku książąt Bragança.

Przypisy

Bibliografia

• Geneall – D. Duarte Nuno, duque de Bragança (port.) [dostęp 2013-05-06]