Emil Breiter

Emil Breiter

Emil Breiter w 1927
Data i miejsce urodzenia	19 lipca 1886 Kraków
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1943 Gołąbki
Zawód, zajęcie	prawnik
Tytuł naukowy	doktor praw
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński Sorbona
Rodzice	Stanisław Breiter Salomea Eisen
Odznaczenia
Teksty w Wikiźródłach

Emil Breiter (ur. 19 lipca 1886^[1] w Krakowie, zm. 23 czerwca 1943 w Gołąbkach) – prawnik, adwokat, publicysta, krytyk teatralny.

Życiorys

Był synem Stanisława i Salomei z Eisenów^[1] (krakowska inteligencja pochodzenia żydowskiego). Od 1904 do 1909 studiował prawo na UJ, a następnie przez rok na Sorbonie. W czasie studiów był w delegacji do prezydenta Krakowa (Juliusz Leo), by dyrektorem teatru krakowskiego został Stanisław Wyspiański. W 1913 Przystąpił do Związku Strzeleckiego^[1]. Podczas I wojny światowej walczył jako oficer. Tuż po wojnie pracował w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa^[1]. Następnie był adwokatem i radcą prawnym. Był także skarbnikiem PEN-Clubu^[1]. W 1920 ożenił się z Marią Rotmil^[1]. Zamordowany w czasie wojny przez Niemców^[2].

Aktywność publicystyczna

Recenzje literackie i teatralne zaczął publikować w prasie jeszcze w czasie studiów w Krakowie („Tygodnik”, warszawski „Izraelita”, „Społeczeństwo”, „Przegląd Społeczny”, „Krytyka” Wilhelma Feldmana (1907–1911). Po przeprowadzce po wojnie do Warszawy publikował szkice krytycznoliterackie w „Skamandrze” (członek zespołu redakcyjnego 1920–1922) i w „Wiadomościach Literackich” (1924–1939) oraz w periodykach „Maski” i „Zdrój”. Recenzje teatralne umieszczał w „Gazecie Polskiej” (1919), tygodniku „Świat” (1919–1927), dzienniku „Naród” (1920–1921) i „Głos Polski” (1922–1923). Jako prawnik opowiadał się za uchwaleniem specjalnej ustawy teatralnej^[3][2].

Odznaczenia

• Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• D. Fox, Emil Breiter, [w:] Słownik polskich krytyków teatralnych, t. 1, red. E. Udalska, Fundacja Astronomii Polskiej, Warszawa 1994, s. 21–30. ISBN 83-85962-01-8