Franek Kimono

 Ten artykuł od 2013-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Franek Kimono
Ilustracja
Imię i nazwisko

Piotr Fronczewski

Pseudonim

Franek Kimono, Crazy Zdzich, Pan Kimono

Typ głosu

baryton

Gatunki

piosenka satyryczna, disco, rap, proto-rap

Aktywność

Franek Kimono (1983–1984, 2008)
Crazy Zdzich (1986)
Pan Kimono (1998)

Cytaty w Wikicytatach

Franek Kimono – postać muzyczna wykreowana przez aktora Piotra Fronczewskiego. Jego postać była parodią stylu disco[1]. Franek Kimono jako formę ekspresji wokalnej stosował melodeklamację.

Pomysłodawcą postaci był Andrzej Korzyński (pod pseudonimem Andrzej Spol)[2], a współautorami Mariusz Zabrodzki i Sławomir Wesołowski. Oprócz Andrzeja Korzyńskiego, teksty na płytę pisał również Krzysztof Gradowski. Piotra Fronczewskiego jako wokalistę wybrano podczas rejestracji ścieżki dźwiękowej do filmu Akademia pana Kleksa (1983).

Jeszcze w 1983 r. wydano singel z piosenkami „King Bruce Lee karate mistrz” i „Dysk Dżokej”, a w roku następnym długogrającą płytę winylową. Z czasem pojawiały się reedycje CD albumu – w 1991, w 1999 oraz w 2008 roku.

Sukces

Franek Kimono miał być kpiną z subkultury disco. Jak wiele żartów (choćby jak m.in. „Mydełko Fa” Marka Kondrata albo Chłopaki nie płaczą T.Love), został jednak potraktowany na poważnie i entuzjastycznie przyjęty przez bywalców dyskotek. Fronczewski wylansował tą płytą takie przeboje jak m.in. „King Bruce Lee Karate Mistrz”, „Dysk Dżokej”, „Ja jestem Menago”.

Wiele cytatów z jego piosenek weszło do języka potocznego[potrzebny przypis], np.

  • Nie rycz, mała nie rycz – ja znam te wasze numery
  • Po dobrej wódzie lepszy jestem w dżudzie
  • Na bramce stoję, nikogo się nie boję
  • Ciosy karate ćwiczyłem z bratem
  • Więc gaz do dechy i wypuszczam czad z aparatury co ma tysiąc wat
  • Czasem na giełdzie coś mi podejdzie.
  • Gdy ja dołożę – wtedy: nie daj Boże – Reanimacja nawet nie pomoże.
  • I znów się zaczęło, znów na pełnym luzie; Sypiemy numery, jak przed laty w budzie.

Jego piosenki pojawiły się w serialu Tulipan (1986) oraz fragmentarycznie w filmie Wakacje z Madonną (1983). Ponadto, fragment utworu „King Bruce Lee Karate Mistrz” wykonała Magdalena Różczka w serialu Usta usta (2010).

Następstwa

Na fali nostalgicznej mody na lata 80. aktor podjął próbę zdyskontowania sukcesu sprzed lat i jako Pan Kimono nagrał opublikowaną w maju 1998 r.[3] płytę Toczy się życie – Powrót Mistrza, która została już oceniona dużo gorzej. Żadna piosenka nie osiągnęła statusu przeboju.

W grudniu 2007 roku ukazała się płyta zespołu TPWC, pt. Teraz pieniądz w cenie, gdzie w piosence „W aucie” występuje gościnnie Piotr Fronczewski jako Franek Kimono. Utwór powstał jako hołd dla dokonań Franka Kimono i utrzymany został w klimacie jego pierwszej płyty. 27 maja 2008 ukazał się teledysk do tego utworu[2][4]. Utwór zyskał dużą popularność: zdobywał pierwsze miejsca na listach przebojów głównych polskich stacji muzycznych (tj.: 4fun.tv czy Viva Polska), a na oficjalnym profilu Prosto w serwisie YouTube został obejrzany ponad 48 milionów razy.

W marcu 2008 roku remiks utworu Franka Kimono pt. „Dysk Dżokej” pojawił się na debiutanckiej płycie duetu Wet Fingers jako bonus track.

Źródła

Stylizacja projektu wiązała się z panującą w latach 80. modą na dalekowschodnie sztuki walki, którą w Polsce zapoczątkował film Wejście smoka z Bruce'em Lee.

Drugim równie ważnym źródłem inspiracji dla postaci Franka był warszawski folklor, opiewający alkoholizujących się, pełnych fantazji cwaniaczków, o jakich pisali Stefan Wiechecki i Stanisław Grzesiuk. Podobnie jak bohaterowie „Wiecha”, Franek posługiwał się slangiem[5].

Dyskografia

Single

EP:

  • Franek Kimono; Tonpress 1983
  • Franek Kimono; Arston 1984
  • Franek Kimono; Arston 1984

Albumy

LP:

CD:

Kasety

  • Franek Kimono; Arston 1984
  • Franek Kimono i „goła prywatka”; Vega 1986
  • F. Kimono. Hossa Bossa; Brawo 1990
  • Pan Kimono. Toczy się życie; Sony Music Entertainment Poland 1998

Niektóre wydane płyty – m.in. single – nie posiadały różnorodnych nazw i zostały opatrzone pseudonimem śpiewającego.

Przypisy

  1. ↑ Franek Kimono – „King Bruce Lee Karate Mistrz”. [w:] Miały być tylko żartem. Stały się hitami! [on-line]. muzyka.wp.pl, 2011-10-25. [dostęp 2011-10-25].
  2. ↑ a b Ewelina Potocka: Disco polo z wyższej półki. muzyka.onet.pl, 2011-04-15. [dostęp 2013-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-02)].
  3. ↑ Franek Kimono - strona oficjalna [online], www.franekkimono.com [dostęp 2018-07-06] .
  4. ↑ Sokół & Pono – W aucie (feat. Fred, Franek Kimono). YouTube, 2008-05-27. [dostęp 2008-05-27].
  5. ↑ Słownik Franka Kimono. franekkimono.com. [dostęp 2006-10-29].

Linki zewnętrzne

Zobacz kolekcję cytatów z Franka Kimono w Wikicytatach
  • Oficjalna strona Franka Kimono