Giovanni Panico
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| |||
| Kraj działania | Włochy | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 6 listopada 1895 | ||
| Data i miejsce śmierci | 7 lipca 1962 | ||
| Miejsce pochówku | Apulia | ||
| Nuncjusz w Portugalii | |||
| Okres sprawowania | 1959–1962 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 14 marca 1919 | ||
| Nominacja biskupia | 17 października 1935 | ||
| Sakra biskupia | 8 grudnia 1935 | ||
| Kreacja kardynalska | 19 marca 1962 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
| Data konsekracji | 8 grudnia 1935 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Pietro Fumasoni Biondi | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Bartolomeo Cattaneo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Giovanni Panico (ur. 12 kwietnia 1895 w Tricase, zm. 7 lipca 1962 tamże) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, kardynał.
Życiorys
Był szóstym z jedenastu dzieci Carmine i Mariny Panico. Kształcił się seminarium w rodzinnej diecezji Ugento, a także w Collegio Leonino i Pontyfikalnym Seminarium w Rzymie. Znany był jako doskonały pianista i organista. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 marca 1919 z rąk kardynała Basilio Pompilj. Podjął dalszą naukę na Uniwersytecie Laterańskim, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i utroque iure. W latach 1923-1926 służył jako attaché nuncjatury w Kolumbii. W latach kolejnych był audytorem nuncjatury w Argentynie (do 1931 roku), a następnie w Czechosłowacji (do 1932 roku). Później związany był również z placówkami w Bawarii i Czechosłowacji (jako chargé d'affaires). W roku 1934 otrzymał godność prałata.
17 października 1935 mianowany apostolskim delegatem w Australii. Otrzymał wówczas stolicę tytularną Iustiniana Prima. Konsekrowany w Rzymie przez kardynała Pietro Fumasoni Biondi, prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. 28 września 1948 przeniesiony na placówkę do Peru, a 14 listopada 1953, jako delegat, do Kanady. Ostatnią nuncjaturą w jego karierze była placówka w Portugalii. Tam zastała go nominacja kardynalska ogłoszona w 1962 roku. Zmarł parę miesięcy później w swej rodzinnej miejscowości i tam też został pochowany.
Bibliografia
- Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
- Catholic-Hierarchy
- p
- d
- e
|
