Guma guar

Budowa chemiczna monomeru
Strąki C. tetragonoloba
Guar w postaci proszku

Guma guarorganiczny związek chemiczny z grupy galaktomannanów, tj. polisacharydów, których łańcuch główny utworzony jest z jednostek mannozy z bocznymi odgałęzieniami monogalaktozowymi. W przypadku gumy guar stosunek mannoza:galaktoza = ~3, a rozkład jednostek podstawionych jest dość równomierny, brak jest „regionów gładkich”, tj. dłuższych niepodstawionych odcinków polimannozowych[1]. Ma wyjątkowo wysoką masę cząsteczkową, dochodzącą do 1–2 mln daltonów.

Uzyskiwana jest z bielma nasion roślin Cyamopsis tetragonolobus (bobowate)[2][3]. Roczna produkcja światowa wynosi ok. 125 tys. ton[1], przy czym 85% produkcji pochodzi z Indii, a 14% z Pakistanu[3].

Rozpuszcza się łatwo w zimnej wodzie dając roztwory o bardzo dużej lepkości (2–6 tys. mPa·s dla roztworu 1%), przy stężeniach rzędu 2–5% mają one właściwości przypominające żel. Podobnie jak inne galaktomannany, jej roztwory ulegają żelowaniu pod wpływem boraksu i zasadowych roztworów soli miedzi. W środowisku alkalicznym jest trwała, natomiast w kwasowych gorących roztworach ulega szybkiej degradacji. Ulega także działaniu utleniaczy i mannaz – bakteryjnych enzymów hydrolitycznych[1].

Jest to dodatek do żywności, umieszczony na liście E, jako E412, zagęszczający oraz stabilizujący produkty. Wchodzi w skład preparatów wspomagających odchudzanie. Ma działanie przeczyszczające i hamujące apetyt.[4]

Zobacz też

  • guma ksantanowa
  • guma karobowa

Przypisy

  1. a b c Alphons C. J. Voragen: Polysaccharides: Galactomannans. W: Ullmann's Encyclopedia of Chemical Industrial Chemistry. John Wiley and Sons, Inc., 2003, s. 24. DOI: 10.1002/14356007.a21_a25.pub2.
  2. Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
  3. a b Elżbieta Słowik. Guma guar - właściwości prozdrowotne i polepszające jakość pieczywa. „Przegląd Piekarski i Cukierniczy”. 9/2015, s. 12. Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych SIGMA-NOT Sp. z o.o.. ISSN 0033-2313. (pol.). 
  4. Mirosław Jarosz: Suplementy diety a zdrowie. Warszawa: PZWL, 2015, s. 44. ISBN 978-83-200-3701-2.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
A10: Leki stosowane w cukrzycy
A10A – Insulina i analogi insuliny
A10AB – Insuliny i analogi insuliny, krótko działające
A10AC – Insuliny i analogi insuliny o średnim czasie działania
A10AD – Insuliny lub analogi insuliny o średnim
czasie działania w skojarzeniu z krótko działającymi
A10AE – Insuliny i analogi insuliny długo działające
A10AF – Insuliny lub analogi insuliny przeznaczone do inhalacji
A10B – Doustne leki przeciwcukrzycowe
A10BA – Pochodne biguanidu
A10BB – Pochodne sulfonylomocznika
A10BC – Sulfonamidy (heterocykliczne)
  • glimidyn
A10BD – Preparaty złożone zawierające
doustne leki hipoglikemizujące
A10BF – Inhibitory α-glukozydazy
A10BG – Pochodne tiazolidynodionu
A10BH – Inhibitory dipeptydylopeptydazy 4
A 10 BJ – Analogi glukagonopodobnego peptydu 1
A 10 BK – Inhibitory kotransportera glukozowo-sodowego 2
  • dapagliflozyna
  • kanagliflozyna
  • empagliflozyna
  • ertuglifozyna
  • ipraglifozyna
  • sotagliflozyna
  • luseogliflozyna
  • beksagliflozyna
A10BX – Inne doustne leki hipoglikemizujące
A10X – Inne leki stosowane w cukrzycy
A10XA – Inhibitory reduktazy aldozy
  • tolrestat
A10XX – Inne leki stosowane w cukrzycy
  • teplizumab