Gwidon Czerwiński

Gwidon Czerwiński
Гвидон Червинский
generał brygady (Wojsko Polskie)
generał major (Armia Czerwona)
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1902
Siemianowicze

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1969
Sołniecznogorsk

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
II wojna światowa:

  • bitwa pod Lenino
Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za obronę Leningradu”

Gwidon Czerwiński, ros. Гвидон Червинский (ur. 12 maja?/25 maja 1902 w Siemianowiczach, w rejonie stołpeckim, zm. 3 grudnia 1969 w Sołniecznogorsku) – Polak[potrzebny przypis], generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego, organizator i pierwszy dowódca Wojsk Ochrony Pogranicza.

Życiorys

Syn leśniczego Fulgencjusza, skończył 4 klasy szkoły wiejskiej i 2 klasy szkoły miejskiej w Smoleńsku. W czasie wojny domowej w Rosji w wieku 16 lat wstąpił do Armii Czerwonej. 1919-1920 słuchacz Kursów Wojskowo-Politycznych w Smoleńsku. 1921-1923 studiował w Instytucie Politechnicznym w Mińsku. W latach 1923-1937 pełnił służbę w wojskach ochrony pogranicza Związku Radzieckiego na terenie Białorusi i Azji Środkowej. Od stycznia 1927 słuchacz Wyższej Szkoły Pogranicznej NKWD w Moskwie. Od 1927 członek WKP(b). Od stycznia 1929 komendant strażnicy granicznej w 12 Oddziale Pogranicznym, od lutego 1930 54 Oddziału we Wschodniej Syberii. W okresie czystek w ACz, od listopada 1937 do lutego 1940 był więziony.

W 1941 po napaści III Rzeszy na ZSRR został dowódcą pułku, z którym brał udział w walkach o Moskwę. Od 12 grudnia 1942 do 2 maja 1943 dowodził 185 Pułkiem Strzeleckim 224 Dywizji Piechoty (2 formowania). W maju 1942 ciężko ranny w walkach. Od lipca 1942 podpułkownik Armii Czerwonej.

W 1943 po wyleczeniu ran został skierowany do formowanej 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Dowódca 2 Pułku Piechoty, uczestnik bitwy pod Lenino. Od kwietnia do czerwca był zastępcą dowódcy 1 DP. 4 lipca 1944 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 1 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej, którą organizował od podstaw. W styczniu 1945 mianowany komendantem Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej i dowódcą Twierdzy Modlin.

Od 20 września 1945 do 1 kwietnia 1947 był dowódcą, a następnie szefem Departamentu WOP. 9 maja 1946 uchwałą Krajowej Rady Narodowej awansowany na generała brygady.

27 maja 1947 powrócił do ZSRR. Został na własną prośbę dyrektorem sowchozu im. Dzierżyńskiego w północnym Kazachstanie[1].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ На земле целинной. [w:] Gazeta «Советский цирк» [on-line]. Ruscircus.ru, styczeń 1961. [dostęp 2015-10-13]. (ros.).

Bibliografia

  • Jerzy Prochwicz, Powstanie Wojsk Ochrony Pogranicza, Warszawa 1995
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I_A-H, Toruń 2010
  • Maciej Szczurowski, Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943-1945. Słownik biograficzny, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1996, wyd. II uzupełnione, ISBN 83-87103-08-X
  • Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .