Halina Micińska-Kenarowa

Halina Micińska-Kenarowa, z domu Krauze (ur. 18 maja 1915 r. w Kijowie, zm. 23 czerwca 1998 r. w Zakopanem) – pisarka, pedagog, wieloletnia dyrektorka Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem.

Grób Haliny Micińskiej-Kenarowej i Antoniego Kenara z rzeźbą Antoniego Rząsy

Urodziła się w Kijowie w inteligenckiej rodzinie. Ojciec Zygmunt Krauze był lekarzem. Uczyła się w Liceum Krzemienieckim, a następnie w Gimnazjum im. Emilii Plater w Grodnie, gdzie w roku 1932 zdała maturę. Rozpoczęła studia romanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1936 wyszła za mąż za swojego kuzyna Bolesława Micińskiego. Wojna zastała ich jako pracowników Polskiego Radia w Warszawie. Po klęsce wrześniowej udało się im przedostać do Paryża. Tutaj urodziła córkę Annę. Bolesław Miciński, chory na gruźlicę, zmarł w Laffrey koło Grenoble w 1943 roku. W 1947 roku Halina Micińska wróciła do kraju i wyszła za mąż za Antoniego Kenara. Kenarowie rozpoczęli pracę w Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem. Antoni Kenar był nauczycielem rzeźby, natomiast Halina Kenar została dyrektorką. W tym też roku urodziła córkę Urszulę. W roku 1959 umarł Antoni Kenar. Halina Kenarowa nadal pracowała w szkole jako pedagog. W roku 1970 odeszła na emeryturę. Po ciężkiej chorobie zmarła w Zakopanem 23 czerwca 1998 roku. Została pochowana obok Antoniego Kenara na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku.

Twórczość

Dla domu, esej opublikowany w "Twórczości" w 1946 r.
Lusterko Marka Aureliusza, 1946.
Pod Górą Królowej Bony, Kraków 1963.
Od zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego do Szkoły Kenara. Studium z dziejów szkolnictwa zawodowo-artystycznego w Polsce, Kraków 1978.
Długi wdzięczności, Warszawa 2003.