Język milyjski

Ten artykuł od 2010-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Język milyjski (nazywany także licyjskim B)^[1] – wymarły język z podrodziny anatolijskiej języków indoeuropejskich, którym posługiwano się od VII do I wieku p.n.e. w Azji Mniejszej^[2]. Nazwę języka nadali mu współcześni uczeni, jednak trzeba mieć na uwadze, że milyjski, zwany też licyjskim B, jest odrębnym językiem od licyjskiego A. Język milyjski rozwinął się z języka luwijskiego.

Język milyjski zachował się na trzech inskrypcjach licyjskich z VI–IV wieku p.n.e., dwóch poematach liczących 34 i 71 wersów, które znajdują się na tzw. steli ksantyjskiej, odnalezionej w Ksantos, oraz krótszy napis (9 wersów) na sarkofagu w Antiphellus.