Massimo Di Giorgio

Massimo Di Giorgio
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1958
Udine

Wzrost

192 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Halowe mistrzostwa Europy
brąz Budapeszt 1983 skok wzwyż
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Split 1979 skok wzwyż
Multimedia w Wikimedia Commons

Massimo Di Giorgio (ur. 22 marca 1958[1] w Udine) – włoski lekkoatleta, specjalista skoku wzwyż, mistrz igrzysk śródziemnomorskich i medalista halowych mistrzostw Europy.

Kariera sportowa

Zajął 4. miejsce w skoku wzwyż na mistrzostwach Europy juniorów w 1975 w Atenach[2][3]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie zajął 15. miejsce[4], a na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze nie zakwalifikował się do finału[5]. Zajął 9. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1979 w Wiedniu[6].

Zwyciężył na igrzyskach śródziemnomorskich w 1979 w Splicie[7]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1980 w Sindelfingen zajął 23. miejsce[8].

Zajął 3. miejsce w finale pucharu Europy w 1981 w Zagrzebiu[9], a w zawodach pucharu świata w 1981 w Rzymie zajął 6. miejsce[10]. Zajął 8. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie[11] oraz odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[12].

Zdobył brązowy medal (ex aequo z Mirosławem Włodarczykiem z Polski) na halowych mistrzostwach Europy w 1983 w Budapeszcie, przegrywając jedynie z reprezentantami Republiki Federalnej Niemiec Carlo Thränhardtem i Gerdem Nagelem[13].

Był mistrzem Włoch w skoku wzwyż w 1979, 1980 i 1982[14], a w hali w 1978, 1979, 1982 i 1983[15], a także halowym mistrzem Francji w 1983[16].

Pięciokrotnie poprawiał rekord Włoch w skoku wzwyż, doprowadzając go do wyniku 2,30 m, uzyskanego 13 czerwca 1981 w Udine[17].

Rekordy życiowe Di Giorgio[1][18]:

  • skok wzwyż – 2,30 m (13 czerwca 1981, Udine)
  • skok wzwyż (hala) – 2,27 m (20 lutego 1983, Paryż)

Przypisy

  1. a b Massimo Di Giorgio w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-11-04].
  2. European Junior Championships 1975 [online], wjah.co.uk [dostęp 2021-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-17]  (ang.).
  3. European Athletics U20 Championships Tallinn 2021. Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 126 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  4. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 404 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  5. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 555 [dostęp 2021-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
  6. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 407 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  7. 1979 – Split (YUG), 15/29 septembre [online], cijm.org.gr, s. 3 [dostęp 2021-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-24]  (fr.).
  8. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 410 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  9. European Cup A Final and Super League (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  10. 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 40 [dostęp 2021-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26]  (ang.).
  11. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 416–417 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  12. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 563–564 [dostęp 2021-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
  13. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 420 [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  14. Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  15. Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  16. French Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  17. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 95. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  18. Massimo Di Giorgio [online], Track and Field Statistics [dostęp 2021-11-04]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
Mistrzowie Włoch w skoku wzwyż
  • 1913: Andreoli
  • 1914: Andreoli
  • 1915–1918[A]
  • 1919: Pisati
  • 1920: Pisati
  • 1921: Ghiringhelli
  • 1922: Ghiringhelli
  • 1923: Pagani
  • 1924: Palmieri
  • 1925: Palmieri
  • 1926: Palmieri
  • 1927: Palmieri
  • 1928: Palmieri
  • 1929: Pacchioni
  • 1930: Degli Espositi
  • 1931: Tommasi
  • 1932: Tommasi
  • 1933: Tommasi
  • 1934: Dotti
  • 1935: Tommasi
  • 1936: Tommasi
  • 1937: Gasti
  • 1938: Dotti
  • 1939: Colombini
  • 1940: Campagner
  • 1941: Campagner
  • 1942: Campagner
  • 1943: Campagner
  • 1945: Campagner
  • 1946: Campagner
  • 1947: Campagner
  • 1948: Bernes
  • 1949: Bernes
  • 1950: Albanese
  • 1951: Campagner
  • 1952: Marchisio
  • 1953: Sara
  • 1954: Roveraro
  • 1955: Roveraro
  • 1956: Roveraro
  • 1957: Cordovani
  • 1958: Cordovani
  • 1959: Cordovani
  • 1960: Martini
  • 1961: Zamparelli
  • 1962: Galli
  • 1963: Galli
  • 1964: Drovandi
  • 1965: Drovandi
  • 1966: Azzaro
  • 1967: Drovandi
  • 1968: Schivo
  • 1969: Azzaro
  • 1970: Azzaro
  • 1971: Azzaro
  • 1972: Schivo
  • 1973: Del Forno
  • 1974: Del Forno
  • 1975: Del Forno
  • 1976: Bianchi
  • 1977: Bergamo
  • 1978: Bergamo
  • 1979: Di Giorgio
  • 1980: Di Giorgio
  • 1981: Raise
  • 1982: Di Giorgio
  • 1983: Davito
  • 1984: Borghi
  • 1985: Toso
  • 1986: Davito
  • 1987: Pagani
  • 1988: Toso
  • 1989: Benvenuti
  • 1990: Pagani
  • 1991: Borellini
  • 1992: Ferrari
  • 1993: Ceresoli
  • 1994: Ferrari
  • 1995: Ceresoli
  • 1996: Canale
  • 1997: Canale
  • 1998: Bernasconi
  • 1999: Bernasconi
  • 2000: Talotti
  • 2001: Ciotti
  • 2002: Ciotti
  • 2003: Bettinelli
  • 2004: Talotti
  • 2005: Ciotti
  • 2006: Ciotti
  • 2007: Campioli
  • 2008: Campioli
  • 2009: Ciotti
  • 2010: Campioli
  • 2011: Chesani
  • 2012: Tamberi
  • 2013: Fassinotti
  • 2014: Tamberi
  • 2015: Fassinotti
  • 2016: Tamberi
  • 2017: Meloni
  • 2018: Tamberi
  • 2019: Sottile
  • 2020: Tamberi
  • 2021: Fassinotti
  • 2022: Tamberi

Portal:Lekkoatletyka

  1. Nie rozegrano
  • p
  • d
  • e
Halowi mistrzowie Włoch w skoku wzwyż
  • 1970: Azzaro
  • 1971: Azzaro
  • 1972: Schivo
  • 1973: Del Forno
  • 1974: Del Forno
  • 1975: Wrzosek Polska
  • 1976: Martín Hiszpania
  • 1977: Moreau Belgia
  • 1978: Di Giorgio
  • 1979: Di Giorgio
  • 1980: Tamberi
  • 1981: Temim
  • 1982: Di Giorgio
  • 1983: Di Giorgio
  • 1984: Davito
  • 1985: Palomba
  • 1986: Davito
  • 1987: Thränhardt
  • 1988: Pagani
  • 1989: Benvenuti
  • 1990: Davito
  • 1991: Davito
  • 1992: Toso
  • 1993: Ferrari
  • 1994: Borellini
  • 1995: Ceresoli
  • 1996: Zampieri
  • 1997: Canale
  • 1998: Ceresoli
  • 1999: G. Ciotti
  • 2000: Bernasconi
  • 2001: G. Ciotti
  • 2002: N. Ciotti
  • 2003: Bettinelli
  • 2004: Bettinelli
  • 2005: N. Ciotti
  • 2006: N. Ciotti
  • 2007: Bettinelli
  • 2008: Campioli
  • 2009: N. Ciotti
  • 2010: G. Ciotti
  • 2011: N. Ciotti
  • 2012: Chesani
  • 2013: Chesani
  • 2014: Fassinotti
  • 2015: Chesani
  • 2016: Tamberi
  • 2017: Chesani
  • 2018: Sottile
  • 2019: Tamberi
  • 2020: Fassinotti
  • 2021: Tamberi
  • 2022: Falocchi
  • 2023: Sottile

Portal:Lekkoatletyka

Flagi obok nazwisk oznaczają zwycięzcę innej narodowości niż włoska, ponieważ mistrzostwa miały często charakter otwarty.