Michał Kritobul

Μιχαήλ Κριτοβούλος
Michał Kritobul
Data i miejsce urodzenia

pocz. XV w.
Imbros

Data i miejsce śmierci

ok. 1470
Athos

Zawód, zajęcie

historyk

Michał Kritobul (gr.: Μιχαήλ Κριτοβούλος, Michaēl Kritoboúlos; zm. ok. 1470) – bizantyński historyk. Autor Dziejów w 5 księgach obejmującego wydarzenia z lat 1451-1467.

Życie

Michał urodził się w pierwszym dziesięcioleciu XV wieku na Imbros. Upadek Konstantynopola przeżył na rodzinnej wyspie. W 1457 roku, dzięki zabiegom dyplomatycznym udało mu się uchronić Imbros przed atakiem floty papieskiej, przyczynił się też do uwolnienia Lemnos z ręki Wenecjan W 1465 roku został tureckim namiestnikiem Imbros. Po zajęciu wyspy przez Wenecjan w 1467 roku przeniósł się do Stambułu, na dwór sułtana i został osobistym sekretarzem Mehmeda II. Z czasem stracił zaufanie władcy i wstąpił do klasztoru na górze Athos, gdzie zmarł ok. 1470 roku[1].

Dzieło

Michał Kritobul napisał swe Dzieje w 5 księgach obejmujących okres od 1451 do 1467 roku. W księdze I przedstawił objęcie władzy przez sułtana Mehmeda II i zdobycie Konstnatynopola. W księdze II – podbój Ajnos, ziem serbskich oraz okupację Lemnos, Thasos i Samotraki przez Włochów. W III księdze – dwie wyprawy tureckie na Peloponez w latach 1457-1460. W IV – zdobycie przez Turków Synopy i kres Cesarstwa Trapezuntu, antytureckie powstanie Włochów, zdobycie Lesbos i wyprawę na Bośnię w latach 1460-1464. W ostatniej księdze opisał wojnę z Wenecją, drugą wyprawę na Bośnię oraz podbój Albanii w latach 1464-1467. Dzieje Kritobula zostały napisane ze stanowiska tureckiego. Rozpoczyna je dedykacja dla sułtana Mehmeda II, którego autor przyrównuje do Aleksandra Macedońskiego i cesarzy rzymskich i tytułuje "królem królów", wychwala za dbałość o Konstantynopol i zainteresowanie przeszłością Aten[1].

Kritobul pisał klasycznym językiem greckim. Stylistycznie i gdy idzie o metodę wzorował się na Tukidydesie. Jego Dzieje stanowią cenne dopełnienie prac historycznych Laonika Chalkokondylesa, Dukasa i Jerzego Sphrantzesa. Zachowały się w jednym rękopisie z XV wieku[2].

Przypisy

  1. a b O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 278.
  2. O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 279.

Bibliografia

  • O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 194–195. ISBN 83-04-01422-X.
  • G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2008. ISBN 978-83-01-15268-0.
  • S. Runciman: Upadek Konstantynopola 1453. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994. ISBN 83-06-02351-X.
  • ISNI: 000000045307744X
  • VIAF: 210998499, 452159474048227660669, 8454159477629527990001
  • LCCN: n86028627
  • GND: 118677357
  • LIBRIS: dbqssnpx4r4b6lg
  • BnF: 12032794n
  • SUDOC: 028505239
  • SBN: CFIV082275
  • NTA: 070073791
  • BIBSYS: 98035833
  • CiNii: DA05146502
  • PLWABN: 9810532497205606
  • NUKAT: n96017184
  • J9U: 987007367686405171
  • NSK: 000115150
  • CONOR: 219488355
  • ΕΒΕ: 206658