Raport Wernera

Ten artykuł od 2007-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Raport Wernera – raport w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej, przedstawiony w 1970 r.

W roku 1969 na szczycie Wspólnoty w Hadze przywódcy państw europejskich powołali do życia grupę wysokiego szczebla, której przewodniczącym został ówczesny premier i minister finansów Luksemburga Pierre Werner. Zadaniem grupy było przygotowanie raportu w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej przed rokiem 1980. Wersję ostateczną raportu przedstawiono Radzie w październiku 1970 r.; zawierał on opis trzech etapów, a ostatnim miało być wprowadzenie wspólnej europejskiej waluty.

Pomiędzy państwami członkowskimi istniały istotne rozbieżności w stosunku do niektórych zaleceń, jednak pomimo to w roku 1971 osiągnięto porozumienia odnośnie do trójetapowego wprowadzania UGW. Zawirowania ekonomiczno-gospodarcze lat 70., w tym między innymi: upadek systemu z Bretton Woods (odejście od standardu złota), upłynnienie kursu dolara przez Stany Zjednoczone i kryzys naftowy uniemożliwiły bliższe związanie ze sobą walut krajów członkowskich Wspólnoty. Szybki wzrost inflacji i jej zróżnicowanie w krajach członkowskich negatywnie wpłynęły na urzeczywistnienie projektu węża w tunelu, który po kilkuletnich modyfikacjach stał się pierwszym ERM.

To wtedy zaproponowano powstanie poprzedniczki euro – ecu (Europejska Jednostka Walutowa).

Raport P. Wernera przewidywał kilkustopniową realizację unii gospodarczo-walutowej. Pierwszy etap miał trwać 3 lata i tylko dla niego zostały określone konkretniejsze zalecenia. Ostatni etap miał przypaść na 1980 r.

W związku z tezami zawartymi w raporcie utworzonym przez P. Wernera Rada podjęła kilka decyzji:

• ustanowienie średnioterminowej pomocy finansowej dla utrzymania wahań kursów walutowych w wyznaczonych granicach (23.03.1971 r.),
• powołanie Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej (03.04.1973 r.),
• zwiększenie krótkoterminowej pomocy walutowej (18.02.1974 r.),
• utworzenie Komitetu Współpracy Gospodarczej (18.02.1974 r.),
• powołanie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (10.02.1974 r.),
• emisja pożyczek przez Wspólnotę (17.02.1975 r.),
• ustanowienie europejskiej jednostki rozrachunkowej i jej zastosowanie do niektórych rodzajów działalności Wspólnoty (18.03.1975 r.),
• pakiet 18 wytycznych w sprawie likwidacji przeszkód technicznych w handlu (29.06.1976 r.),
• wydanie sześciu wytycznych w sprawie harmonizacji podatku od wartości dodanej (17.05.1977 r.),
• przyjęcie dla celów budżetowych europejskiej jednostki rozrachunkowej

(21.12.1977 r.).

Pierwszy etap wprowadzania w życie Unii Gospodarczej i Walutowej rozpoczął się w 1970 roku, ale założenia planu nie zostały zrealizowane z powodu światowego kryzysu walutowego i energetycznego. Spowodował on załamanie się węża walutowego, uniemożliwiając w konsekwencji przejście do zakładanego na rok 1974 drugiego etapu Unii Gospodarczej i Walutowej^[1].

Przypisy