Stepojeż uszaty
| Hemiechinus auritus[1] | |||
| (Gmelin, 1770) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | strunowce | ||
| Podtyp | kręgowce | ||
| Gromada | ssaki | ||
| Podgromada | żyworodne | ||
| Infragromada | |||
| Rząd | owadożerne | ||
| Rodzina | jeżowate | ||
| Rodzaj | Hemiechinus | ||
| Gatunek | stepojeż uszaty | ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 najmniejszej troski | |||
| Zasięg występowania | |||
 | |||
| |||
| |||
Stepojeż uszaty[3], dawniej: jeż uszaty (Hemiechinus auritus) – mniejszy od jeża zachodniego ssak z rodziny jeżowatych, o dosyć długich uszach i ogonku dochodzącym do 5 cm. Długość ciała 12-27 cm. Żyje na stepach i pustyniach Egiptu, Mongolii, Azji Mniejszej, południowej Rosji, części Indii i Chin. Dobrze rozwinięty słuch i węch pozwalają mu w tych trudnych warunkach przetrwać, pomagając znaleźć pożywienie czy schronić się przed wrogami. Kopie niewielkie nory około 45 cm długości z 1 wyjściem. Często jako siedzibę wykorzystuje różne schronienia między skałami.
Życie
Samica rodzi młode raz w roku, latem. Po ciąży trwającej od 35-42 dni rodzą się młode – do 4 w jednym miocie. Małe rodzą się ślepe i prawie całkowicie pozbawione kolców. Po tygodniu dopiero zaczynają otwierać oczy, a po 2 już są całkowicie pokryte kolcami. W trzecim tygodniu życia zaczynają jeść normalne pożywienie. Odżywiają się drobnymi kręgowcami, owadami, jajkami jak i pokarmem roślinnym. W poszukiwaniu pożywienia potrafią pokonywać spore odległości do około 10 km, potrafią bez jedzenia i picia wytrzymać do 10 tygodni. Prowadzą nocny tryb życia. Zimą zapadają w sen zimowy.
Podgatunki
- H. auritus auritus
- H. auritus albulus
- H. auritus aegyptius
- H. auritus libycus
- H. auritus megalotis
Przypisy
- ↑ Hemiechinus auritus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Hemiechinus auritus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 61. ISBN 978-83-88147-15-9. [dostęp 2015-11-18].
Bibliografia
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.). 2005.: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.), Johns Hopkins University Press. [dostęp 2007-12-04]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Stepojeż uszaty – hodowla w niewoli oraz zdjęcia
