Zarękawie – część zbroi płytowej, chroniąca rękę od łokcia do dłoni[1], wchodząca w skład naręczaka.
W połowie XIII w. zaczęto wzmacniać dotychczasową osłonę ramienia w postaci kolczego rękawa płytkami osłaniającymi łokieć, górną i dolną część ramienia[2]. W latach 1320. pojawiły się już bardziej zaawansowane formy w postaci wklęsłych blach ("rynien") otaczających ramiona, by z początkiem XV w. stać się częścią kompletnego naręczaka pełnej zbroi płytowej[3], a w drugiej jego połowie przyjąć ostateczną formę pancernej rury, chroniącej ramię (w przypadku najdroższych i najlepszych zbroi)[4].
Od XVII wieku polska jazda (m.in. husaria) używała wschodniego typu zarękawi - karwaszy[5].
Przypisy
↑Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 212. ISBN 83-11-06559-4.
↑Jean-Denis Lepage: Medieval armies and weapons in western Europe: an illustrated history. Jefferson, N.C.: McFarland Company, 2005, s. 206. ISBN 0-7864-1772-2.
↑R. Ewart. Oakeshott: The archaeology of weapons : arms and armour from prehistory to the age of chivalry. Woodbridge, Suffolk, UK ; Rochester, NY: Boydell Press, 1994, s. 285-290. ISBN 0-85115-559-6.
↑David Edge: Arms & armour of the medieval knight. London: "Bison Group", 1995, s. 102-103. ISBN 0-517-64468-1.
↑Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 73. ISBN 83-11-06559-4.
