9 Batalion Strzelców Celnych
| Historia | |
| Państwo |
|
|---|---|
| Sformowanie | 1831 |
| Rozformowanie | 1831 |
| Nazwa wyróżniająca | Podlaski |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Michał Kuszell |
| Działania zbrojne | |
| powstanie listopadowe | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | Piechota |
| Podległość | 4 Dywizja Piechoty - I 1831 |
9 Batalion Strzelców Celnych Podlaskich – ochotnicza polska formacja wojskowa powołana w czasie powstania listopadowego.
Historia batalionu
Batalion został utworzony w styczniu 1831 w Siedlcach[1].
Formowanie oddziału rozpoczęło się w grudniu 1830 gdy Michał Kuszell na własną rękę rozpoczął zbieranie ochotników. W organizacji pomagali mu: kierownik wydziału wojska i policji w Siedlcach Sylwester Gołębiowski oraz przybyły w te strony dowódca dywizji ułanów polskich gen. Jan Weyssenhoff. Michał Kuszell został mianowany dowódcą tego oddziału w stopniu podpułkownika.
Uzbrojenie oddziału ppłk Michała Kuszella, nazwanego podlaskimi strzelcami celnymi, początkowo było słabe i różnorodne. Głównie składało się z broni myśliwskiej. W założeniach przeznaczeniem oddziału miała być walka partyzancka, zwłaszcza w rejonie Włodawy i obrona przejść na rzekach. W praktyce jednak oddział ten był często przyłączany do głównych zgrupowań wojsk powstańczych, toczących swoje bitwy z wojskami rosyjskimi.
Po przebyciu długiego szlaku bojowego ostatecznie 28 września 1831 batalion ten przekroczył granicę austriacką w zachodniej Galicji gdzie został rozbrojony.
Dowódca
- ppłk Michał Kuszell[2].
Bitwy i potyczki
- Kałuszyn (17 lutego 1831)[2].
- Wawer (19 lutego 1831),
- Grochów (20 i 25 lutego 1831),
- Wola Wodyńska (21 kwietnia 1831),
- Skurzec (10 maja 1831),
- Jakać (17 maja 1831),
- Kleczkowo (18 maja 1831),
- Rudki (20 maja 1831),
- Drohiczyn (22 lipca 1831),
- Siemiatycze (23 lipca 1831),
- Leśna (27 lipca 1831),
- Wola Pawłowska (3 sierpnia 1831),
- Zakrzów (11 sierpnia 1831),
- Odrowąż (14 sierpnia 1831),
- Molochów (15 sierpnia 1831),
- Skaryszów (22 sierpnia 1831),
- Chotcza Górna (10 września 1831),
- Wola Siennicka (11 września 1831).
Otrzymał 1 Krzyż Kawalerski, 8 złotych i 9 srebrnych[2].
Przypisy
- ↑ Wimmer 1978 ↓, s. 489.
- ↑ a b c Gembarzewski 1925 ↓, s. 79.
Bibliografia
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925, s. 79.
- Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
- Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978, s. 489.
- https://web.archive.org/web/20160305141957/http://www.koszuty.pl/publikacje.php
- p
- d
- e
| Wojska |
| ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
|
