Bolesław Ościłowski

Bolesław Ościłowski
Ilustracja
Bolesław Ościłowski w 1939 r.
podporucznik rezerwy piechoty podporucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1912
Szepietowo

Data i miejsce śmierci

6 maja 1998
Białystok

Przebieg służby
Lata służby

1933–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

71 pułk piechoty
84 pułku piechoty

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Późniejsza praca

kierownik szkoły
wizytator szkół

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Bolesław Ościłowski (ur. 8 stycznia 1912 w Szepietowie, zm. 6 maja 1998 w Białymstoku[1]) – polski nauczyciel, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Adama i Julii z d. Zielińska. Uczęszczał do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Łomży, które ukończył w 1932 roku, a następnie zaczął pracować w Goworowie w tamtejszej szkole powszechnej. Od 1933 do 1934 roku służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Starał się o przyjęcie do służby zawodowej w lotnictwie wojskowym, ale otrzymywał odpowiedzi odmowne. Później w 71 pułku piechoty odbywał ćwiczenia wojskowe i w pułku został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1937 roku[1].

Od 1934 do 1935 roku był pracownikiem szkoły powszechnej w Pińsku, a w latach 1935–1939 na stanowisku kierownika szkół powszechnych w Botowie i Pohoście Zahorodzkim. Po mobilizacji marcowej 1939 roku powołany do 84 pułku piechoty, w którym był na stanowisku dowódcy plutonu w 2 kompanii ckm. Do 31 sierpnia 1939 roku przebywał w Szpitalu Okręgowym w Łodzi, ponieważ miał problemy żołądkowe[1].

Po usłyszeniu wiadomości o wybuchu wojny stawił się w pułku, gdzie objął poprzednie stanowisko w 2 kompanii ckm. Dowódca tej kompanii od 10 września 1939 roku, którą dowodził, aż do kapitulacji Modlina. Po kapitulacji Modlina znalazł się w obozie w Działdowie. W październiku 1939 roku został aresztowany przez Niemców pod zarzutem zbrodni wojennych (chodziło o to, że podczas wypadu na Leszno dokonanego 16 września 1939 znęcał się nad jeńcami niemieckimi)[2].

Był więziony w Królewcu, Bydgoszczy, Berlinie i Hamburgu, a następnie przewieziony został w czerwcu 1941 roku do Płocka, gdzie po procesie sąd niemiecki go uniewinnił od postawionego zarzutu. Więziony do końca wojny w oflagach: w 1941 w Stalagu X B Sandbostel, 1941–1944 w Oflagu X C Lubeka i 1944–1945 Oflagu VI B Dössel. 27 września 1944 roku na Dössel nastąpił aliancki nalot podczas którego Bolesław Ościłowski został ranny[2].

W listopadzie 1945 roku odzyskał wolność i wrócił do kraju. Tutaj w powiecie wysokomazowieckim w latach 1946–1948 pracował na stanowisku kierownika szkół w Starej Rusi i Sokołach. Od 1948 do 1949 roku był urlopowany i wysłany do Warszawie na Wyższy Kurs Nauczycielski Oświaty i Kultury Dorosłych. Kurs ukończył i od 1949 roku rozpoczął pracę w Białymstoku jako nauczyciel. W 1952 w Białymstoku zaczął pracować jako wizytator szkół podstawowych przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej[2]. Następnymi stanowiskami w Białymstoku były: kierownik Oddziału Szkolnictwa Podstawowego przy WRN, od 1953 do 1956 roku przewodniczący Zarządu Okręgowego Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego oraz od 1956 do 1957 roku kierownik Wydziału Oświaty Powiatowej Rady Narodowej. W latach 1957–1960 kierownik Szkoły Podstawowej nr 19 i od 1960 do po 1969 roku Szkoły Podstawowej nr 23. Zmarł 6 maja 1998 w Białymstoku[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

  • Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 392–393. ISBN 978-83-934259-5-2.