Christoph Anton von Migazzi

Christoph Anton von Migazzi

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	20 października 1714 Trydent
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 1803 Wiedeń
Miejsce pochówku	Katedra św. Szczepana w Wiedniu
Arcybiskup Wiednia
Okres sprawowania	23 maja 1757 – 14 kwietnia 1803
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	7 kwietnia 1738
Sakra biskupia	10 października 1751
Kreacja kardynalska	23 listopada 1761 Klemens XIII
Kościół tytularny	bazylika Czterech Koronatów
Multimedia w Wikimedia Commons

Christoph Anton von Migazzi (ur. 20 października 1714 w Trydencie, zm. 14 kwietnia 1803 w Wiedniu) – niemiecki biskup rzymskokatolicki, kardynał.

Życiorys

Urodził się 20 października 1714 roku w Trydencie jako syn hrabiego Vincenza von Migazziego i Therese Aurelii Melchiori^[1]. Na chrzcie otrzymał imiona Christoph Bartholomäus Anton^[1]. W 1732 roku podjął studia teologiczne na Collegium Germanicum, a następnie na Uniwersytecie La Sapienza, gdzie w 1736 roku otrzymał stopień doktora utroque iure^[1]. Na początku studiów został mianowany kanonikiem kapituły katedralnej w Trydencie^[1]. 7 stycznia 1738 roku przyjął święcenia prezbiteratu^[2]. W 1745 roku został rewidentem Roty Rzymskiej^[1]. Cieszył się całkowitym zaufaniem cesarzowej Marii Teresy, która wysyłała go z kilkoma misjami dyplomatycznymi, między innymi po to, by uzyskać dla Franciszka I deklarację lojalności^[1]. 20 września 1751 został mianowany arcybiskupem tytularnym Kartaginy i biskupem koadiutorem Mechelen^[2]. Sakrę otrzymał 10 października^[2]. Rok później został mianowany ambasadorem Austrii w Hiszpanii^[1]. W 1756 roku po śmierci biskupa Vác, Migazzi został nominowany na to stanowisko, jednocześnie rezygnując z misji dyplomatycznej^[1]. 18 lipca zrezygnował z biskupstwa w Niderlandach Południowych i 20 września przeniósł się do Królestwa Węgier^[2]. 23 marca 1757 roku został mianowany arcybiskupem Wiednia^[2]. Był przewodniczącym komisji reformującej system edukacji, jednocześnie opowiadając się za ochroną zakonu jezuitów^[1]. 23 listopada 1761 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, jednak kościół tytularny Czterech Koronatów otrzymał dopiero w kwietniu 1775 roku^[2]. Został odznaczony Orderem Świętego Stefana i był protektorem zakonu paulinów^[1]. Po ustanowionej w 1773 roku kasacie jezuitów, starał się zachować zakon na terenie cesarstwa, jednak bezskutecznie^[1]. Uczestniczył w konklawe 1774–1775^[1]. Zmarł 14 kwietnia 1803 roku w Wiedniu^[2], jako ostatni kardynał z nominacji Klemensa XIII.

Przypisy