Psalm 2
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d4/Psalm_2_scripture.png/220px-Psalm_2_scripture.png)
Psalm 2 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.
Gatunek literacki i okoliczności powstania
Psalm 2 ma charakter królewsko-mesjański. Nie jest typowym psalmem królewskim, gdyż występujący w nim król nie ma odpowiednika wśród królów Izraela i Judy występujących w księgach historycznych. Utwór jest oryginalny w swej koncepcji literackiej, a w swojej strukturze nie ma odpowiednika w literaturze biblijnej i starożytnego Wschodu[1].
Psalm 2 powstał prawdopodobnie w czasach królewskich, B. Lindars uważał, że utwór odpowiadał najlepiej chwili objęcia władzy przez Jozjasza[1].
Utwór wraz z Psalmem 1 otwiera Księgę Psalmów i ma z nim liczne powiązania słowne[2].
Treść
![]() | Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalmu 2 w Biblii Wujka |
![]() | Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalm 2 w Biblii Gdańskiej |
![]() | Zobacz w Wikiźródłach tekst Psalm II w Psałterzu Dawidów Jana Kochanowskiego |
Psalm 2 składa się z czterech strof po trzy wiersze.
W pierwszej (Ps 2,1-3) autor przedstawia bunt królów i narodów przeciwko rządom Jahwe oraz jego Mesjasza (pomazańca). Sam Mesjasz został w Psalmie przedstawiony jako król na Syjonie, który jednak stoi w cieniu swojego Pana.
Druga strofa (wiersze 4-6) przedstawia reakcję Pana (Adonai), który jest spokojny, świadomy swojej potęgi i drwi z buntowników. W wierszu 6 przypomina o namaszczeniu króla na Syjonie - co jest rozmaicie interpretowane: jako ustanowienie instytucji królewskiej lub symbol wystąpienia w dziejach świata.
W strofie trzeciej (wiersze 7-9) Mesjasz ogłasza buntownikom postanowienie Jahwe. Nawiązuje ono do przymierza (hebr. berit) zawartego przez Jahwe z Dawidem i jego potomkami, zgodnie z nim mieli oni sprawować wieczne rządy nad Izraelem. Mesjasz dostał obietnicę posiadania wszystkich narodów Ziemi.
Mesjasz ogłasza postanowienie jako syn Jahwe:
Ogłoszę postanowienie Jahwe.
On rzekł do mnie: "Synem moim jesteś Ty!
Ja Ciebie dziś zrodziłem."
Końcowa strofa (wiersze 10-12) zawiera upomnienie wobec królów i sędziów Ziemi[3], aby postępowali rozsądnie, co pozwoli uniknąć gniewu Jahwe.
Służcie Jahwe w bojaźni
z drżeniem całujcie Jego stopy,
Aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi,
zapala się bowiem znienacka gniewem.
Szczęśliwi wszyscy, którzy Mu ufają.
Psalm kończy się nawiązaniem do Psalmu 1 – i formułą "Szczęśliwi...".
Teologia
Nowy Testament stoi na stanowisku, że wzmianka o synostwie Bożym Mesjasza (wiersz 7) spełniła się w Jezusie, który był jednorodzonym Synem Boga. W Dziejach Apostolskich do niego odnosi się bunt wszystkich mocy tego świata[4], które (według 1 Listu do Koryntian) pozornie zwyciężyły, ale ostatecznie przegrały[5]. Pomazaniec, który pokona wszystkich nieprzyjaciół i stanie się królem królów i panem panów[6], jest z kolei przedstawiony w Apokalipsie św. Jana.
Przypisy
Bibliografia
- Stanisław Łach: Księga Psalmów: Wstęp - przekład z oryginału - komentarz - ekskursy. Poznań: Pallotinum, 1990, s. 106-110.
- John S. Kselmann, Michael L. Barre: Księga Psalmów. W: Katolicki komentarz biblijny. Raymond E. Brown, Joseph A. Fitzmyer, Roland E. Murphy (red. wyd. oryg.), Waldemar Chrostowski (red. wyd. pol.). Warszawa: 2001, s. 487. ISBN 83-7146-080-5.
Linki zewnętrzne
![]() | Zobacz multimedia związane z tematem: Psalm 2 |
- Ps 2 w Biblii Tysiąclecia
- Egzegeza i przekłady angielskie w NetBible (ang.)
- p
- d
- e
Księga pierwsza | |
---|---|
Księga druga | |
Księga trzecia | |
Księga czwarta | |
Księga piąta | |
Grupy psalmów |
|
Inne terminy | |
Psalmy apokryficzne |
- zobacz też: kategoria Psalmy